Methodisch, analytisch en altijd bereid om die details te zoeken die de meeste fans van deze sport onopgemerkt blijven. Met een grote passie voor zijn werk is het niet verwonderlijk dat met hem zitten praten over padel synoniem is met uren en uren in gesprek kunnen zijn.
Padel World Press.- Een eminentie in de wereld van paddletennis, het feit dat hij in Argentinië woont, kan betekenen dat hij geen bekende coach is voor de meeste Spaanse fans. Een onontkoombare referentie voor een hele generatie jonge Argentijnse spelers, Nito is een van die mensen wiens gezicht oplicht als hij over padel praat en zijn kennis deelt. Met een grote opleidingsroeping schroomt hij niet om zijn ervaringen door te geven als dat anderen kan helpen.
Tijdens zijn bezoek aan Spanje om zijn boek 'Gezond verstand: de meest voorkomende zintuigen toegepast op paddletennis' te publiceren, hadden we de gelegenheid om een lang gesprek met hem te voeren... Wat niet de laatste zal zijn.
Om te beginnen willen we graag dat je ons vertelt wie Nito Brea is en hoe zijn relatie met paddletennis begon..
Ik begon in 1986 en besloot het in 1990 als mijn beroep te nemen. In dat jaar begon ik op professioneel niveau te concurreren, hoewel ik me altijd toelegde op het onderwijzen en trainen van spelers van alle categorieën. Ik speelde tot 1998 en bleef tussen paren 8 en 13, afgewisseld met partners zoals Julio Nigrelli, Gaby Reca, Maxi Grabriel, Leonardo Urrutia, Marcelo Pérez en Martín Echegaray... Padel maakt deel uit van mijn leven sinds ik het in 1986 probeerde. Ik vond het geweldig en daarom begon ik me in te schrijven voor alle toernooien die ik kon. Als kind speelde hij een sport genaamd Paddle Tennis, heel gebruikelijk in verschillende steden en provincies van Argentinië. Peddeltennis boeide me echter vanaf het eerste moment.
Hoewel je nog heel jong bent, val je al jaren op als coach. Wat heeft je ertoe gebracht om de stap te zetten om te willen stoppen met concurreren om je te wijden aan training?
Toen ik in 1990 mijn baan opgaf om me volledig te wijden aan paddletennis, gaf ik al lessen aan allerlei soorten spelers. In 1993 trainde hij Cecilia Baccigalupo, die in 1992, 1994 en 1996 de eerste drievoudig wereldkampioene was met haar titels. Op zijn beurt leidde hij al andere professionals op die later nummer 1 van de wereld werden, zoals Gaby Reca en Seba Nerone. Ik vond het altijd leuk om spelers te trainen en te trainen. Hoewel ik mijn best deed om te spelen, toen ik me realiseerde dat ik nooit de beste zou zijn, begon het idee in mij te groeien om de beste coach en spelerstrainer te worden die ik kon worden. Toen dat toernooi kwam waarin ik voelde dat het me bijna niet kon schelen of ik won of verloor, stopte ik met meedoen. Ik was een speler die alles gaf op het veld. Hij was niet de meest begaafde met talent of techniek, maar hij legde er veel hart in. Omdat ik het gevoel had dat ik het verlangen niet had, wilde ik niet meer meedoen, omdat ik mezelf niet tot het uiterste zou geven, hetzelfde was als mezelf niet respecteren. Vanaf 1998 begon ik me volledig te wijden aan de voorbereiding van spelers en, zoals ik gewoonlijk zeg, blijf ik van buiten en via hen concurreren.
Wie waren je invloeden, je rolmodellen en rolmodellen?
Als kind heb ik geen sportopleiding gevolgd aangezien Paddle Tennis erg amateuristisch was. In die tijd was Jorge Nerone, de vader van Seba Nerone en die deze discipline beoefende bij de Communications Club, de enige die me advies gaf. Toen, al in de peddel, maakte ik vrienden met Gustavo Maquirriain en, zonder twijfel, hij was degene van wie ik het meest heb geleerd en met wie we samen, samen met mijn partner Julio Nigrelli, nadachten over toneelstukken en schoten. Ik heb altijd gekeken en geprobeerd het beste van het beste te nemen. Iets goeds aan mij is dat ik altijd heel oplettend was en nog steeds ben. Ik leer elke dag iets van iedereen.
Als u uw onderwijsmethodologie zou moeten definiëren, wat zou u er dan over zeggen?
Ik probeer de behoefte van de student te creëren om mij te 'kopen' wat hem zal helpen zijn prestaties te verbeteren. Het is heel goed mogelijk dat hij, nadat hij op een goed niveau heeft gespeeld zonder de beste tools, heel pragmatisch is als het gaat om te weten hoe hij het beste uit de speler kan halen, zodat hij goed presteert, ongeacht de beperkingen die hij heeft. Ik weet hoe ik goed moet spelen met de kaarten die ik in elk geval heb, verder probeer ik dan te werken zodat de speler altijd de beste heeft. Ik focus me veel op de concepten en om ervoor te zorgen dat de speler alle technische en tactische tools heeft en weet om te gaan met momenten van druk, zodat hij op deze manier goed kan concurreren.
Moderne padel verandert met grote sprongen. Is het voor een coach moeilijk om zich aan te passen aan de nieuwe behoeften van de sport?
Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Hoewel padel is geëvolueerd in termen van de snelheid van het spel, denk ik niet dat het algemene concept van het spel substantieel is gewijzigd vanwege de rackets. Het is intenser, er is minder tijd om beslissingen te nemen, maar de essentie en het diepe concept van padel is, althans naar mijn mening, niet veranderd. Als je naar de top van de ranglijst kijkt, zie je dat er nog steeds de spelers zijn die het Circuit 20 jaar geleden leidden. Bij vrouwen zijn Icíar Montes, Carolina Navarro hier voorbeelden van.
Ik praat hier veel over in het boek omdat er een stroming is die denkt dat alles heel anders is en ik beschouw het niet zo. Als je naar Bela kijkt, zul je zien dat ze een voorbeeld is van eenvoud... Heel moeilijk om te doen, maar toch eenvoud en een hele padelhandleiding om te observeren. De lob is nog steeds een vitale aanval, net als verdediging en tegenstoten. Om nog maar te zwijgen van dit bij professionele vrouwen en in alle amateurcategorieën. Hoe dan ook, ik ben altijd up-to-date en heb nooit een jaar op het Pro Circuit gemist.
Als je het in een paar woorden zou moeten omschrijven, wat zijn dan volgens jou de belangrijkste technische en tactische aspecten van alles wat er de afgelopen vijf jaar is veranderd?
Er wordt met meer intensiteit gespeeld. Dit is ook afhankelijk van de tracks en de plekken waar je speelt. Het is niet hetzelfde om het in juni in Córdoba te doen als in Bilbao in oktober... Of in Alicante zelf, in de zomer, met de vochtigheid van de nacht. Op de langzame banen is het spel niet anders dan vroeger… Het wordt alleen maar intenser op de snelle banen, waar het spel intenser wordt en waar je minder ballonnen zult zien. Op technisch vlak moet het hanteren van de bal zonder muur bij voltreffers zeer goed zijn, evenals volleys. Velen hebben de lay-up begraven, maar ik ben nog steeds een verdediger van die verdedigingsbron tegen een goede lob. Je kunt Bela het luchtruim zien domineren met die stoot.
Wanneer en hoe is het idee ontstaan om 'Common Sense' te schrijven?
Het kwam een paar jaar geleden in me op en het was het resultaat van de behoefte die ik had om dingen te vertellen. In zekere zin betekent dit project het bekendmaken van mijn visie op het spel en de concepten waarin ik geloof en waarmee ik als coach en selector goede resultaten heb behaald. Er waren vele uren werk, waarin ik achter alles stond en alles deed. Van het zoeken naar een illustrator en hem de schetsen brengen van wat hij wilde, tot naast de ontwerper zitten om het te doen zoals ik het leuk vond, het kiezen van de afbeeldingen, de inhoud ... Hoewel het veel tijd en moeite kostte, is het het is ook waar dat ik er elke dag van genoot en nu is het gevoel ongelooflijk wanneer iemand me schrijft om me te vertellen dat ze het leuk vonden en dat het nuttig was... Het is geweldig dat iemand je bedankt voor het schrijven ervan.
Wat is de naam?
We hadden een reeks namen die we zagen tussen Uri Leczycki, Eduardo Megías, mijn dochters en mij. Op een gegeven moment vertelde Uri me dat een gemeenschappelijke noemer in het hele boek en mijn manier van zijn en trainen gezond verstand was. En ik vond het idee leuk. Op dit moment denk ik dat dat de exacte naam is die het zou moeten hebben. Door het boek te lezen en enkele tactische zaken te kennen, zul je zien dat mensen soms ingewikkeld worden en je alleen 'Common Sense' hoeft toe te passen.
Wat kunnen wij fans van deze sport vinden als we je boek lezen?
Je zult in staat zijn om alles te vinden wat belangrijk is om je peddel te begrijpen en te verbeteren. Ik zeg meestal dat alles in het boek staat behalve het 'Hoe'. Dat wil zeggen, ik heb het niet over slagen en er zijn ook geen foto's van. Ik heb het over de uitgebreide training van een speler, training van minderjarigen, de partner en partner, tactiek, hoe te spelen afhankelijk van je partner en rivalen en vooral, leren concurreren. In elk geval baseer ik mijn idee op mijn eigen ervaringen als speler of leefde met spelers die ik heb getraind en ervaren. Lezers zullen de antwoorden vinden op de vraag waarom, waarvoor, wanneer, waar? Tips die op een gemakkelijke manier worden verteld en zodat ze ze onmiddellijk kunnen toepassen en ervan kunnen profiteren in hun spel, buiten de fysieke of technische beperkingen die ze hebben.
Je denkt toch niet dat juist dat, 'gezond verstand', in alle niveaus van paddletennis ontbreekt om deze sport echt professioneel te laten worden.
Ja, maar het is gemakkelijk gezegd en zeer complex om het uit te voeren. Als er zoveel interesses zijn, moet je begrijpen dat dingen nooit zo eenvoudig zijn. We moeten in ieder geval niet stoppen met denken dat we dezelfde kant op moeten om dit te laten groeien... Dat past bij ons allemaal.
Je hebt de opkomst en ondergang van padel in Argentinië meegemaakt... Er wordt vaak gehoord dat Spanje dezelfde kant op gaat... Merk je parallellen tussen wat er in jouw land is gebeurd en de huidige situatie van deze sport in ons land?
Ik zie niet zoveel parallellen aangezien het in Spanje meer verankerd is als sport en meer federatief georganiseerd is. Wat me opvalt is dat er binnenkort een overaanbod aan tracks zal zijn en weinig mensen bereid zijn om clubs of lessen te runnen. Paddle tennis is geen bedrijf dat alleen met structuur en goede marketing wordt opgezet. Na verloop van tijd zullen die centra die worden gerund door de best voorbereide leraren en clubs met een goed menselijk team, de overhand krijgen. Het slechte van deze hele zaak is het effect dat wordt veroorzaakt door de sluiting van clubs. Dat genereert een 'anti-mode' die nooit goed is en natuurlijk, als clubs open blijven gaan, gaat dat op een gegeven moment gebeuren. Het is ook belangrijk dat paddletennis in andere landen groeit, zodat de concurrentie internationaler wordt en de sport een nieuwe vlucht krijgt. In Argentinië viel het samen dat het de enige was in zijn groei en ook met de vastgoedhausse. Dat maakte de clubs om een economische reden tot woontorens.
Hoe is de relatie tussen de coaches die deel uitmaken van het Circuit? Is er dat punt van egostrijd tussen jullie?
Er is alles, zoals in elk beroep. Over het algemeen heb ik veel vrienden en collega's met wie we omgaan, praten en dingen delen die ons elke dag beter maken. Er zijn ook ego's, maar ik geloof meer in onzekerheden, waardoor sommige mensen hun villa soms veel beschermen. Maar alles is begrijpelijk. Soms is het me overkomen dat ik gepubliceerde aantekeningen van mij heb gevonden, maar ondertekend door andere leraren op plaatsen waar ik ging. Dat stoort soms en zorgt ervoor dat velen zichzelf beschermen. Het is niet mijn geval en het zal me op geen enkele manier doen afsluiten en stoppen met delen wat ik wil delen.
Je leefde van binnenuit de International Paddle Show... Welke beoordeling zou je maken van je tijd op dit evenement?
Ik vond het erg waardevol en, zoals elke eerste ervaring, zullen ze zeker dingen vinden om te verbeteren. Maar ik denk dat de exposanten zeer tevreden waren aangezien er veel beweging was in de sector en het voor iedereen zeer productief was. Ik hoop dat het jaar na jaar zal worden herhaald en dat het zonder twijfel een plek zal zijn die niemand zal willen verlaten. Ze hebben allemaal geweldig werk geleverd en ik ben me bewust van hun bekwaamheid en toewijding.
Hoe zou volgens jou het internationaliseringsproces van deze sport moeten verlopen?
Beetje bij beetje zal het groeien. Ik denk dat het goed zou zijn als spelers of coaches aan verschillende landen zouden worden toegewezen, zodat ze daar konden wonen en het begin van de sport konden ontwikkelen. Zoals ik altijd zeg, het menselijke materiaal is de sleutel en zeer belangrijk in deze kwesties. Ik vind dat er werk op de site moet worden geïnstalleerd en dat het in het begin kan worden betaald door de FIP, die tegelijkertijd fondsen beheert van de belangrijkste belanghebbenden, die de merken zijn van alles.
Hoe stel je je, vanuit je ervaring, en met de veranderingen die beginnen te worden waargenomen, de toekomst van padel voor?
Ik stel me voor dat het in veel landen groeit en met een internationaal circuit verspreid over verschillende plaatsen. Ik hoop het. Het maakt deel uit van mijn leven en ik wil dat dit nog heel lang zo blijft.
* U kunt al het nieuws in de wereld van paddletennis volgen in onze profielen Facebook y Twitter en abonneer je op onze Nieuwsbrief dagelijks nieuws.
